Yazar: MUHAMMET BOZAN

Bu yazıma da önceki yazıma başladığım ve bundan sonra da kullanacağım kalıplabaşlayacağım. İki kere iki her zaman dört etmez; çünkü kullanılan sayı sistemi değişirse,sonuç da değişir. Hayatta da böyledir aslında. Herkesin baktığı yer, ölçtüğü değer, inandığıdüzen farklıdır. Kimi için bir şey yanlıştır, kimi için aynı şey bir duruştur. Bu yüzden ben debu satırlarda kimsenin doğrularını tartışmaya açmayacağım. Yalnızca kendi sistemimden,kendi penceremden, kendi doğrularımdan bahsedeceğim. Tribün bir kalabalık değildir; bir ruhun yankısıdır. O ruh, Mersin’in tuzlu rüzgârından, Çukurova’nın öfkesinden, yanan asfaltın içimize işleyen kokusundan beslenir. Kırmızı – Lacivert bizim için sadece birer renk değil, bir kimliktir. Bu kimliği taşımanın adı da…

İki kere iki her zaman dört etmez; çünkü kullanılan sayı sistemi değişirse, sonuçda değişir. Hayatta da böyledir aslında. Herkesin baktığı yer, ölçtüğü değer, inandığı düzen farklıdır. Kimi için bir şey yanlıştır, kimi için aynı şey bir duruştur. Bu yüzden ben de bu satırlarda kimsenin doğrularını tartışmaya açmayacağım. Yalnızca kendi sistemimden, kendi penceremden, kendi doğrularımdan bahsedeceğim. Mersin’in rüzgârı, bir zamanlar özellikle de maç günleri bir başka eserdi. Sahilboyunca yankılanan bestelerle, kentin dört bir yanından yükselen “İdmanyurdu!” sesleriyleşehir adeta nefes alırdı. O günler sadece bir maç günü değil, bir kimliğin yeniden hatırladığı günlerdi. Mersin İdmanyurdumuz sahaya çıktığında, o formayı giyen sadece on…